ԻՆՉՆ Է ԻՆՁ ԱՆՀԱՆԳՍՏԱՑՆՈՒՄ
ԳԻՏԵԼԻՔ. ԿԱՊԻՏԱԼ, ՈՐԸ ՆԵՐԴՆԵԼՈԻ ՈԼՈՐՏ ՉԿԱ
Մեծերից հաճախ կարելի է լսել. «Լավ սեվորիր, որ լավ մարդ դառնաս», «Սովորիր, որ հետո ծնողներիդ երազանքներն ի կատար ածես՚» կամ «Սովորիր, որ լավ պաշտոն ունենաս»: Ինչ խոսք, իտելիքը հզոր կապիտալ է եւ միայն քոնն է, սակայն ինչքանով է այդ կապիտալը օգնում ապրել եւ գինտերվել հասարակությանը: Մի քանի ամսից մասնագետների շուկան կհամալրվի բուհերի նոր շրջանավարտ-մասնագետներով: Իսկ կհամալրվի± արդյոք: Տարիներ շարունակ հսկայական գումարներ ես վճարում կիսատ-պռատ կրթության համար եւ արդյունքում 4-5 տարի հետո սկսում ես կիսատ-պռատ ապրել: Բուհերի շրջանավարտների քանի± տոկոսն է կարողանում աշխատանք գտնել, ինչպե±ս, ի±նչ պայմաններով, ի±նչ աշխատավարձով եւ արդյոք քա±նի տոկոսն է, որ իր մասնագիտութամբ է աշխատում: Ամեն տարի տասնյակ երիտասարդներ են ընտրում ժամանանակակից դարձած իրավաբանի կամ տնտեսագետի, կամ էլ դիվանագետի մասնագիտություն, արդյոք շուկան կարիք ո±ւնի այս մասնագետների: Եվ ի±նչ սկզբունքներով են բուհերը տվյալ մասնագիտության համար կադրերի քանակ սահմանում: Սրանք հարց-խնդիրներ են, որոնք լուրջ ազդում են մեր երկրի սոցիալ-տնտեսական կյանքի վրա: Այն, որ Հայաստանի ներկայիս սոցիալ-տնտեսական պայմաններում լավ կրթություն ստանալը դեռ բավարար նախապայման չէ, որ հետո համապատասխան աշխատանք կստանաս, վաղուց արդեն գաղտնիք չէ: «Ինչ լավ էր, նախկինում, բուհն ավարտելուն պես, շրջանավարտները ապահովվում էին աշխատանքով, մասնավորապես գործուղվում էին Հայաստանի տարբեր մարզեր աշխատելու, համ աշխատանք էին ունենում համ էլ լավ հնարավորություն էր, որպեսզի շփվեին գյուղի ժողովրդի հետ, գյուղ-քաղաք կապն էր ամրապնդվում, երիտասարդ մասնագետներն իրենց հետ գյուղական միջավայր նոր մոտոցումներ, նոր շունչ էին տանում եւ այլն, իսկ հիմա փորձեք իրավաբանական ֆակուլտետն ավարտած քաղքենի, ջիպավոր մի երիտասարդի կամ էլ սեփական շպարի ծանրությունից կուչ եկած աղջիկներին ուղարկել սահմանամերձ մի գյուղում բնակիչների շահերը պաշտպանելու…՚» ,- մտահոգված է տիկին Մարինեն: Անկախ Հայաստանում սովետական ավանդույթներին կարոտելո±վ ենք ապրում: Չգիտեմ, թե որքանով է հավանության արժանանում գյուղերում աշխատելու, փորձառություն ձեռք բերելու, գումար վաստակելու, սովետական այս մոտեցումը ժամանակակից երիտասարդի կողմից, որը, դեռ մասնագետ չօծված, իրեն «ծակ պրոֆեսորի՚» տեղ է դնում, բայց մայրաքաղաքում այսօր աշխատանք գտնելը շատ-շատերի համար է գերխնդիր: Ավելին, դեռ մի բան էլ գյուղերից են Երեւան գալիս աշխատանք գտնելու: Մոդայիկ է նաեւ «գյուղ-Երեւան-արտասահման՚» տրանզիտը: Արդյունքում Երեւանը վերածվում է «խոպանի՚», իսկ գուղերը դատարկվում են: Գյուղացին հող չի մշակում, նախընտրում է ապրուստ վաստակելու ավելի դյուրին մեթոդներ, օրինակ, երթուղային տաքսու վարորդ աշխատելը. «Հողը մշակում ես, էլ չգիտես կարկուտը կջարդի բերքը, թե անձրեւաջուրը կքշի, կտանի սերմերը, սենց գոնե օրվա փողը կա, տանջանքն էլ գոնե գնատահվում ա, բնությունն էլ ա մեզ պատժում, հո դատապարտված չենք գյուղացի լինելով…»: Ցավոք, այսպես է մտածում նաեւ երիտասարդությունը եւ քիչ չեն նրանք, ովքեր մեկնում են արտագնա աշխատանքի,որ փող վաստակեն, տուն առնեն, որ իրենց աղջիկ տան, ամուսնանան: Չափազանց հայրենասերները, կամ էլ նրանք, ովքեր երկրից գնալու հնարավորություն չունեն, մնում են ծանոթ-բարեկամի հույսին, թե ով մի տեղ գործի կխցկի: Վերջերս ԱԺ նիստերից մեկում «Դաշնակցության» ներկայացուցիչները հարց էին բարձրացրել միջին աշխատավարձի սահմանված չափն ավելացնելու մասին, նրանց կարծիքով այն չպետք է լինի 60 հազար դրամից ցածր, իսկ քաղաքացիական հատուկ ծառայողներինը` 75-ից: Միանշանակ, առաջարկը մերժվել էր: Բնական է, մեր երկրի բյուջեն սեփական քաղաքացիների համար նման շռայլություններ չի կարող թույլ տալ: Եղած 30 հազարի պայմաններում չեն կարողանում մարդկանց աշխատանքով ապահովել, էլ ուր մնաց 60-70:Ն.Հ.
Комментариев нет:
Отправить комментарий