www.eter.am
ԱՆԿԱԽՈՒԹՅԱՆ ՄԱՐՏԻԿԸ. ՆԱ ԸՆԴԱՄԵՆԸ 28 ՏԱՐԵԿԱՆ ԷՐ
Այս տարի մեր երկիրը տոնում է իր անկախության 20-ամյակը: Հայրենի երկրի անկախության ու մեր բաժին կապույտը հավերժ լուրթ պահելու համար էր, որ հազարավոր երիտասարդներ` նրանց մեջ մեզանից շատերի հայրերն ու եղբայրները, զոհեցին իրենց կյանքը: Եթե ողջ լինեին,ապա 2011-ին Հայաստանի անկախ Հանրապետության 20-ամյակից բացի իրենց 50-ամյակը կտոնեին ՀՀ ազգային հերոսներ Յուրա Պողոսյանը, Ջիվան Աբրահամյանը, Մովսես Գորգիսյանը:
ՍՈՒԳԸ ՀԱՎԵՐԺ Է, ԵԹԵ ՊԱՅՔԱՐ ՉԿԱ… ԿԵՑՑԵ ԱԶԱՏ ԵՎ ԱՆԿԱԽ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ԿԵՑՑԵ ԱՅՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ՈՐԸ ՎԱՂՆ Է ԳԱԼՈՒ…
Դեկտեմբերի 3-ին Մովսեսը կլիներ 50 տարեկան: Նա ազատ ու անկախ Հայաստանի գաղափարի նվիրյալներից էր, այն եզակիներից, որ իր կրակոտ ու իմաստավորված խոսքով կարող էր վարակել ցանկացած ունկնդրի եւ պայքարի առաջնորդել:1979թ. փետրվարի 18-ին Ծիծեռնակաբերդի անմար կրակի մոտ երդում տալով` Մովսես Գորգիսյանը դարձավ Ազգային միացյալ կուսակցության գործուն անդամ: 1980 թվականին նա ընդունվեց Երեւքանի Խաչատուր Աբովյանի անվան Մանկավարժական համալսարանի կուլտուրայի ֆակուլտետի ռեժիսուրայի բաժինը: Գորիսի պետական թատրոնում խաղաց մի շարք ներկայացումներում, բեմադրեց Արամ Աշոտ Պապայանի «Գնա մեռի, արի սիրեմ» պիեսը: Բնածին տաղանդը եւ արվեստագետի իր կոչումը նրան փայլուն ապագա էին խոստոնում, սակայն հայրենիքին զինվոր էր պետք, ժողովրդին` առաջնորդ: Շուտով կուսակցության մի քանի ղեկավարների ձերբակալությունից հետո, Մովսեսը ընկերների հետ առավել ակտիվացրեց ընդհատակյա գործունեությունը` վկայելով, որ ի հեճուկս խորհրդային պետանվտանգության մարմինների, կուսակցությունը գործում է: 1987թ. սկսվում է Գորգիսյանի քաղաքական գործունեություն նոր փուլը: Իբրեւ Ազգային միացալ կուսակցության (ԱԻՄ) հիմնադիր անդամ` խմբագրում եւ հրատարակում է «Անկախություն» եւ «Ինքնորոշում» պարբերականները, հիմնադրում «հրապարակայնություն» եւ «Հայրենիք» ամսագրերը: Երբ հանրահավաքներում հնչում էր «Լենին-պարտիա-Գարբաչով» կարգախոսը` դեռեւս հավատ տածելով Մոսկվայի կողմից ղարաբաղյան հարցի արդարացի լուծմանը, 1988թ.մայիսի 28-ին նա առաջինը հրապարակավ ծածանեց Եռագուն դրոշը`մեր անկախության խորհրդանիշը: Թեեւ Մովսեսը երկու տարվա ընթացքում բազմիցս կալանավորվեց, ադուհանդերձ մնաց անընկճելի` համոզված, որ մեր պահանջատիրությանը կարող ենք հասնել միայն Անկախության շնորհիվ: 1990թ. հունվարի կեսերին կտրուկ սրվեց իրավիճակը Արարատի շրջանի Նախիջեւանին սահմնամերձ գոտում` Երասխավանում: Ադրբեջանցի զինյալները շրջակա տարածքի վրա իշխող բարձունքից անընդմեջ գնդակոծում էին մերձակա հայկական բնակավայրերը: Ինքնապաշտպանական ջոկատները աճապարեցին Երասխավան: Դրանց մեջ էր նաեւ Մովսեսի ջոկատը: Հունվարի 19-ին հայ մարտիկները թանձր մառախուղի քողի տակ սկսեցին հակառակորդին լռեցնելու մարտական գործողությունը: Մահասփյուռ կրակակետերը լռեցին: Սակայն այդ կռվում զոհվեց նաեւ Մովսեսը: Նրա աճյունն ամփոփված է Ծիծեռանակաբերդում` անմար կրակի հարեւանությամբ, որտեղ երդվել էր կյանքը նվիրաբերել հանուն հայրենիքի ազատության եւ անկախության:
Ամեն անգամ, երբ բարձրանում եմ Ծիծեռնակաբերդ, երկար կանգնում եմ Մովսեսի շիրմաքարի մոտ, ուզում եմ հասկանալ` արդյոք ես կկարողանայի± մեռնել հանուն Հայաստանի, արդոք ես կկարողանա±մ երբեւէ դաստիարակել Մովսեսի նման որդի, արդյոք իմ կողքին, ընկերներիս մեջ կա±, ապրո±ւմ է Մովսեսը, արդյոք ստեղծե±լ ենք այն Հայաստանը, որը Մովսեսն էր երազում:
Ն.Հ.
Մովսես Գորգիսյան Տեսանյութ
Комментариев нет:
Отправить комментарий