#41 (856) 14.10.10
ԵՐԲ ԵՍ ՈՒՍԱՆՈՂ ԷԻ...
ՆԱՐԵԿ ԴՈՒՐՅԱՆ. «ԿՐԱԿ ԷԻՆՔ ՎԱՌՈՒՄ, ԿԱՐՏՈՖԻԼ ՈՒ ԾԻՐԱՆԻ ԿՈՐԻԶ ԽՈՐՈՎՈՒՄ…»
«Մեր ժամանակ բակային, մանկական, դպրոցական, ուսանողական կյանքը շատ հարուստ Էր: Համակարգիչները ընկերներին չէին փոխարինում, փլեյսթեյշըններն էլ` գրքերին: Համակարգչի փոխարեն Մայն Ռիդն էր,Դյուման, Վալտեր Սքոտը եւ այլք, արդեն չեմ հիշում, թե քանի անգամ եմ կարդացել «Այվենհոն»: Փնտրում էինք, մտածում` ինչ կարող ենք անել, անընդհատ մեզ համար աշխարհ էինք կառուցում:
Հիմա նկատում եմ` տղաս կամ հեռախոսով է խաղում, կամ համակարգչի առաջ է: Մենք միայն հեռուստացույց ունեինք, մանկության տարիներին միայն մուլտֆիլմեր էինք նայում, ինչ լավն էին «Վինի Թուխը», «Կոկորդիլոս Գենան»: Հիմա մի տեսակ ոչ մանկություն կա, ոչ պատանեկություն, ոչ էլ նորմալ ուսանողություն»: Այսպիսին էր պատանի Նարեկ Դուրյանը, որ հետո դարձավ դերասան, թատերական ռեժիսոր, Փարիզի «Լա Բոհեմա» թատերական միության հիմնադիր Նարեկ Դուրյան: Բայց մինչ այս ամենը նա էլ, մեր խորագրի մյուս հյուրերի նման, ուսանողական թոհուբոհի միջով է անցել:
-Հայրս իմ մասնագիտական ընտրության հարցում որոշեց չմիջամտել, թեեւ ուզում էր, որ բժիշկ դառնայի (հետաքրքիր է, ես էլ ուզում եմ, որ իմ տղաները բժիշկ դառնան), բայց ես թատրոնն ընտրեցի:
-Ինչպիսի՞ն էին ձեր ուսումնառության տարիները:
-Թեպետ դպրոցում աչքի չեմ ընկել ոչ սովորելով, ոչ էլ վարքով, բայց ինստիտուտում լրիվ այլ էր: Տարերքիս մեջ էի, սովորելը դարձել էր ավելի հաճելի ու հեշտ: Իմ ուսանողական տարիներին դերասանները, ռեժիսորները, քանդակագործներն ու նկարիչները սովորում էին նույն բուհում` Գեղարվեստաթատերական ինստիտուտում: Եվ դա այնքանով էր լավ, որ կարողանում էինք ավելի շատ շփվել իրար հետ, իրարից մի նոր բան սովորել: Հիշում եմ` այդ տարի թատերական ինստիտուտում 16 տեղի համար 2000 դիմում կար: Ընդունվեցի: 1980-ին ավարտեցի ինստիտուտն ու միանգամից մեկնեցի Ֆրանսիա:
-Երկար տարիներ ապրել եք Հայաստանից դուրս, որպես արվեստա•ետ օտար միջավայրը ձեզ ի՞նչ տվեց:
-Հիշում եմ` մեզ` ուսանողներիս հետ մի հանդիպման ժամանակ Վիլյամ Սարոյանն ասաց. «Արվեստագետը միշտ պետք է ճամփորդի»: Օտար միջավայրից ես աշխատել եմ քաղել միայն լավը: Ափսոս, երիտասարդությունս նվիրեցի օտարությանը:
-Ինչպիսի՞ն էր այն միջավայրը, որտեղ դուք ձեւավորվեցիք որպես անհատ:
-Ապրում էինք Մաշտոցի պողոտայում` «Սկվազնյաչոկ» սրճարանի հարակից բակում: Այդ բակից հիշողությունները քիչ են: Երեք տարեկան էի, երբ տեղափոխվեցինք Սարյան 1 հասցե: Բակն այնքան մեծ էր, որ կարողանում էինք ազատ ֆուտբոլ խաղալ: Հիմա այդ բակը չկա, ավտոտնակներ են կառուցել: Ամառային արձակուրդին բակերում ճամբար էինք կազմակերպում: Ամեն երեկո խարույկ էինք վառում, կարտոֆիլ, ծիրանի կորիզ խորովում: Վազելով բարձրանում էի տուն, բրդուճներով բակ վերադառնում, ցոգոլ էինք գողանում, թութ թափ տալիս: Հարեւանություն կար: Բոլորի տան դռները բաց էին: Շենքում մեկն, ասենք, մսավաճառ էր, մյուսը գունավոր հեռուստացույց ուներ, երրորդն էլ սուրճի խանութում էր աշխատում: Մեկը բերում էր սուրճը, մյուսը` միսը, ֆուտբոլն էլ նայում էին երրորդի տանը: Ու այսպես հարեւանություն էինք անում, ապրում մեծ ընտանիքի պես: Միջավայրն այսպիսին էր, բայց այդ ամենը հնմա միայն «Հայֆիլմի» կադրերում է մնացել:
-Ի՞նչ եք կարծում, թատրոնը Հայստանում ապագա ունի՞:
-Ինչո՞ւ ոչ: Շատերին հեռավոր կյանքը քաղցր է թվում: Դրսում էլ ոչ բոլորն են լավ վարձատրվում: Ձեզ թվում է` Ֆրանսիայում բոլո՞րն են Ժերար Դըպարդյե, կամ բոլո՞րն են ոսկե դղյակներում ապրում: Սա պատրանք է: Ամեն երկրում էլ աշխատողը կարող է ապրել եւ մշակույթ արարել:
Զրուցեց ՄԱՐԳԱՐԻՏ ՍԱՔՈՒԼՅԱՆԸ
Комментариев нет:
Отправить комментарий