#49 (915) 08.12.11
ԻՆՉՆ Է ԻՆՁ ԱՆՀԱՆԳՍՏԱՑՆՈՒՄ
ԻՆՔՆԱՀԱՍՏԱՏՄԱՆ ԿԱՐԻ±Ք ՈՒՆԵՆ
Աշնանային զորակոչն արդեն ավարտվում է: Շուտով հայոց
բանակը կհամալրվի նորակոչիկների նոր սերնդով: Տասնյակ պատանիներ, համալրելով մեր զինված ուժերը, տեր կլինեն մեր սահմաններին ու կդառնան երաշխավորը մեր երկրի խաղաղության: ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանի համապատասխան հրամանով ստեղծվել է հասարակական խորհուրդ, որն ընդունում ու քննում է զորակոչի ընթացքում նորակոչիկների եւ նրանց ծնողների դիմում- բողոքները: Հասարակական խորհրդի հետ զորակոչիկների եւ նրանց ծնողների մի հանդիպմանն էլ մենք ներկա գտնվեցինք: Հենց ընդունելության սկզբից նկատվեց` գրեթե բոլոր զորակոչիկները եկել էին իրենց ծնողների, մեծամասնությունը` մայրերի ուղեկցությամբ: Դիմում-բողոքները ներկայացնում էին ծնողները: Խոսում էին հիմնականում մայրերը: Տղաները, սովորաբար գլուխները կախ, սուսուփուս նստում էին:
Չեմ բացառում` գուցե որոշ դեպքերում ծնողը պետք է լրացուցիչ տեղեկություններ հաղորդի զավակի մասին, բայց հայ մայրերը մշտապես պատրաստ են «օգնության» ձեռք մեկնել իրենց տղաներին: Հավանաբար դեր է խաղում այն, որ նրանք չեն վստահում պատկան մարմիններին, նախընտրում են անձամբ միջամտել, ավելի համոզիչ ներկայացնել զորակոչիկների առողջական խնդիրները` հետին պլան մղելով իրենց զավակին: Բայց եթե 18-ամյա երիտասարդը հանդուրժում է, որ այդ տարիքում մայրը կարգավորի իր հարցերը, ապա ինչպե±ս պիտի ինքնուրույն ապրի, ինքնահաստատվի բանակային միջավայրում: Նկատել եմ նաեւ, որ նման վայրերում անհարկի լռող երիտասարդն այլ միջավայրում, սովորաբար, առյուծ է ձեւանում:
Առողջական խնդիրների պատճառով զինվորական ծառայությունից ազատվող կամ տարկետում ստացող երիտասարդներից բացի պատահում են երիտասարդներ, որոնք պարզապես չեն ուզում ծառայել բանակում եւ դիմում են ամենատարբեր միջոցների` ժամկետային ծառայությունից խուսափելու համար: Արդյոք վայե±լ է արժանապատիվ տղամարդուն իր պարտքից խուսափելը, հրաժարվելը մի գործից, որը կենսական անհրաժեշտություն է մեր ազգի, մեր պետության, մեր հայրենիքի համար:
Հատկապես սոցիալական ցանցերում հաճախ են քննարկվում բանակին առնչվող տարբեր խնդիրներ, դրանց թվում նաեւ` զորակոչային տարիքը: Մարդիկ համարում են, որ 18-19 տարեկանում բանակ զորակոչվելը խանգարում է ուսումնառությանը, որ այդ տարիքում անհատը դեռ կայացած չէ եւ այլն: Կողմ եւ դեմ փաստարկներ միշտ էլ կարելի է բերել, սակայն երբեք չպետք է մոռանանք, որ այս պայմաններում մեզ կուռ ու կայացած բանակ է հարկավոր, իսկ բանակը կազմավորվում է զինվորով: Բանակի այսպիսին կամ այնպիսին լինելը պայմանավորված է յուրաքանչյուր զինվորով, նրա մարտունակությամբ, նրա հայրենասիրությամբ, նրա տրամադրությամբ ու տրամադրվածությամբ, ուստի պետք է, անհրաժեշտ է, որ յուրաքանչյուր երիտասարդ դեռ դպրոցական նստարանից նախապատրաստվի զինվորական ծառայությանը: Ոչ մեկի համար գաղտնիք չէ, որ մեր հասարակության որոշ շերտերի ներկայացուցիչների համար հաշիվ մաքրելու, թաղային կռիվներ սարքելու ավանդույթը դպրոցում է ձեւավորվում: Շատերի համար դպրոցի հետնաբակը ՙմարդաշտ՚ էր: Տղաներից մեկը մյուսին թարս էր նայում կամ պատահաբար ոտքն էր տրորում թե չէ` հնչում էր. «Կգաս դպրոցի հետեւ, արա»: Եվ պետք չէ զարմանալ, որ այս «ավանդույթը» հետագայում բնավորություն է դառնում, ուղեկցում անհատին իր ամբողջ կյանքի ընթացքում: Շատ եմ հանդիպել ծնողների, որոնք իրենց պարտքն են համարում տղա երեխային զանազան հայհոյանքներ սովորեցնելը: Եթե դրա փոխարեն մի հեքիաթ ավելի կարդային... Հավատացեք, այս հարցերն ամենեւին էլ մանրուքներ չեն:
Պատկերացրեք` ինչ է կատարվում մի միջավայում, որտեղ հավաքվում են հայկական շատ ընտանիքներին բնորոշ արու զավակի պաշտամունքի հետեւանքները կրող, սեփական անձի գերագնահատման բարդույթով տառապող, ինքնահաստատման կարիք ունեցող երիտասարդներ:
Ն.Հ.
Комментариев нет:
Отправить комментарий