#13 (879) 31.03.2011
ԻՆՉ ԼԱՎ Է ՈՐ...
ՆԱԽԸՆՏՐԱԿԱՆ ԲԱՐԵՓՈԽՈՒՄՆԵՐ
Արմավիրում մարտի 20-ին քաղաքապետի ընտրություններ էին: Մինչ ընտրությունները նախընտրական քարոզարշավ էին ծավալել քաղաքապետի չորս թեկնածուները: Աշխատում էին ջանասիրաբար. մեկը քաղաքի լուսավորության հարցը լուծեց, մյուսը ֆինանսական «աջակցություն» ցուցաբերեց շատերին, երրորդը քաղաքի որոշ նոր թաղամասեր ավազապատեց, չորրորդն էլ հասցրեց ընտրություններին հինգ պակաս ասֆալտապատել մի քանի փողոց: Շատ արմավիրցիներ ամիսներ առաջ պաշտոնյաներին ուղարկած անպատասխան նամակ-խնդրանքների պատասխանը ստացան նախընտրական քարոզարշավի ընթացքում:
Ընտրությունները կայացան: Ընտրված քաղաքապետը տոնում է հաղթանակը, պարտվածները փորձում են ապացուցել, որ կեղծիքներ են եղել: Իսկ քաղաքը շարունակում է ապրել հին հոգսերով: Քարոզարշավի ժամանակ սկսված բարեկարգումների շարունակությունը հետաձգվեց մինչեւ հաջորդ ընտրություններ: Արմավիրցիներին մնում է երազել, որ նախընտրական քարոզարշավներ հաճախակի լինեն. քաղաքի հոգսերն այդ օրերին նկատելիորեն թեթեւանում են:
ԱԼԻՆԱ ԽԱԼԱԹՅԱՆ
ԻՆՉՆ Է ԻՆՁ ԱՆՀԱՆԳՍՏԱՑՆՈՒՄ
ԿԱՐԵՎՈՐՆԵՐԸ` ՀԵՏՈ
Ակնհայտ է, որ վերջին տարիներին մենք փորձում ենք ապրել` առաջնորդվելով եվրոպական արժեհամակարգով. հանդուրժող ենք դարձել, ասենք, համասեռամոլների ու աղանդավորների նկատմամբ, ձեւացնում ենք, թե, իբր, մեզ չեն զարմացնում երիտասարդների խելագար հագուստները, լսած երաժշտությունը, անհասկանալի գաղափարախոսությամբ շարժումներին հարելը… Կատարվում են նաեւ լուրջ քայլեր.
2010 թվականին Հայաստանը վավերացրել է Հաշմանդամ անձանց իրավունքների ՄԱԿ-ի կոնվենցիան: Այդպիսով մեր երկիրը ցուցաբերում է իր պատրաստակամությունը հաշմանդամ մարդկանց իրավունքների պաշտպանության հարցում: Ամբողջ աշխարհն է ձգտում հասարակության մեջ հաշմանդամների համար հավասար պայմաններ ստեղծել, շրջակա միջավայրը հարմարեցնել հաշմանդամ մարդկանց: Հայաստանում այս ուղղությամբ կատարվող քայլերն առայժմ էական արդյունք չեն տալիս: Ցավալի է այն փաստը, որ հաշմանդամի թոշակը Հայաստանում չնչին գումար է կազմում: Մինչդեռ այս մարդիկ չեն կարող աշխատել, ապրուստի համար գումար վաստակել, չկան համապատասխան աշխատատեղեր: Իմ կարծիքով, չեն կարող նաեւ ուսումը շարունակել բուհերում: Պատճառն այն չէ, որ նրանք չեն կարող սովորել կամ վճարել ուսման վարձը: Նրանք պարզապես չեն կարող բուհ մտնել. թեքահարթակներ չկան: Եթե անգամ հաշմանդամ ուսանողն ուղեկցող ունենա` վարձու աշխատող կամ անձնուրաց հարազատ, որ, մի կողմ դրած իր բոլոր հոգսերն ու գործերը, ամբողջ օրը զբաղվի նրանով, միեւնույն է, հարցը չի լուծվի: Ֆիզիկական մեծ ուժ է պետք աստիճաններով սայլակը բարձրացնելու համար: Եթե ուշադիր նայենք մեր չորսբոլորը, ապա կնկատենք, որ գրեթե ամեն խանութի դիմաց կա գոնե մեկ-երկու աստիճան, ինչը սայլակով տեղաշարժվող մարդկանց պարզապես զրկում է նաեւ խանութ մտնելու հնարավորությունից: Հաշմանդամ մարդիկ չեն կարող անգամ ոտք դնել եկեղեցի, նրանցից շատերը, հասնելով եկեղեցու աստիճաններին, մնում են դրսում եւ ստիպված լինում հենց այնտեղ էլ աղոթել` չկարողանալով նույնիսկ մոմ վառել: Մինչդեռ շատ խնդիրներ հեշտությամբ կլուծվեն, եթե աստիճանների կողքին թեքահարթակներ կառուցվեն: Եղածներն էլ, նկատենք, երբեմն հարկ եղածից շատ թեք են, անհարմար:
Ավելորդ է հանրային փոխադրամիջոցների մասին խոսելը: Լսել եմ, որ 1-2 տարի առաջ Հայաստան են ներկրվել 3 ավտոբուս, որոնք հարմարեցված են հաշմանդամ մարդկանց սպասարկմանը, սակայն այդ ավտոբուսներից եւ ոչ մեկը չեմ տեսել երեւանյան փողոցներում: Խնդիրները շատ են, իսկ պատկան մարմիններն, ասես, չեն շտապում դրանց լուծում տալ: Ցավոք, մեզանում ուշադրության են արժանանում երկրորդական շատ խնդիրներ, անուշադրության են մատնվում կարեւորները:
ԷՄՄԱ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Комментариев нет:
Отправить комментарий